Lista ocen osób, które uczestniczyły w egzaminie w pierwszym terminie. Wiersze zawierają: trzy ostatnie cyfry nr indeksu, liczbę zdobytych punktów i proponowaną ocenę.

1. ***045   0   2
2. ***112   12 + ε   3
3. ***121   12.5   3
4. ***242   14   3
5. ***302   12 + ε   3
6. ***397   16.5   3.5
7. ***446   14   3
8. ***482   19.5   4
9. ***507   4   2
10. ***539   7.5   2
11. ***597   7.5   2
12. ***618   12 + ε   3
13. ***627   12.5   3
14. ***630   11   2
15. ***899   0   2
16. ***900   12 + ε   3
17. ***907   19.5   4

W razie niejasności, proszę o kontakt mailowy.

Prace będą do wglądu w piątek (7 lutego), w godz. 12:30-13:00 (lub do ostatniej zainteresowanej osoby) w pok. 1247, bud. 12. Uwaga: wcześniej będę na spotkaniu z ks. Prorektorem, które będzie miało miejsce w Dziekanacie i które może się przedłużyć. Informację o tym, że spotkanie nadal trwa, można będzie uzyskać w Dziekanacie. w takim wypadku proszę o poczekanie. Bezpośrednio po spotkaniu przyjdę do pokoju 1247.

Lista osób, które otrzymały ocenę pozytywną z zajęć lab. ale nie zostały zwolnione z egzaminu za bardzo dobre wyniki i osiągnęły co najmniej 50% pkt. na egzaminie zerowym. Wiersze zawierają: trzy ostatnie cyfry nr indeksu, liczbę zdobytych punktów i proponowaną ocenę.

1. ***311   20.5   4.5
2. ***432   24   5
3. ***448   24   5
4. ***508   22   5
5. ***509   17   4
6. ***526   13.5   3
7. ***531   19.5   4.5
8. ***536   12 + ε   3
9. ***543   16   3.5
10. ***546   13.5   3
11. ***549   16.5   3.5
12. ***554   23.5   5
13. ***571   12 + ε   3
14. ***577   22   5
15. ***587   17.5   4
16. ***621   14   3
17. ***638   12 + ε   3
18. ***668   22.5   5
19. ***728   23.5   5
20. ***734   14.5   3.5
21. ***807   18   4
22. ***939   24   5
23. ***943   24   5
24. ***944   15   3.5
25. ***945   22   5

Lista osób, które otrzymały ocenę pozytywną z zajęć lab., nie zostały zwolnione z egzaminu za bardzo dobre wyniki i uczestniczyły w egzaminie zerowym, ale liczba zdobytych na egzaminie punktów nie przekroczyła progowej wartości 50% możliwych do zdobycia. Wiersze zawierają trzy ostatnie cyfry nr indeksu.

1. ***045
2. ***112
3. ***121
4. ***302
5. ***397
6. ***428
7. ***446
8. ***482
9. ***507
10. ***597
11. ***618
12. ***627
13. ***630
14. ***900
15. ***907

W razie niejasności, proszę o kontakt mailowy.

Lista zawiera trzy ostatnie cyfry numeru indeksu osób zwolnionych z egzaminu za bardzo dobre wyniki na zajęciach lab.

1. ***107
2. ***305
3. ***334
4. ***428
5. ***471
6. ***550
7. ***559
8. ***577
9. ***620
10. ***699
11. ***732

Osoby te z egzaminu z wykładu otrzymują ocenę 5 (bardzo dobry), która zostanie wpisana do protokołu USOS jako ocena zdobyta w pierwszym terminie.

W razie niejasności proszę o kontakt mailowy.

Założenia

Przyjmijmy, że mamy zbiór punktów w przestrzeni n-wymiarowej, przy czym współrzędne pojedynczego punktu są reprezentowane w postaci wektora liczb rzeczywistych o długości n. Mówimy, że punkt A dominuje nad punktem B, jeżeli dla każdej współrzędnej A(i) odpowiadająca jej współrzędna B(i) jest mniejsza lub równa, oraz istnieje co najmniej jedna taka współrzędna j dla której A(j)>B(j). Można też wtedy powiedzieć, że B jest zdominowane przez A. Jeżeli natomiast dla pary punktów taki warunek nie jest spełniony, tj. ani A nie dominuje nad B, ani B nad A, wtedy uważamy punkty A i B za nieporównywalne względem siebie.

W zbiorze punktów punkt niezdominowany to taki, który może tylko dominować lub być nieporównywalnym z wszystkimi pozostałymi punktami.

Zadanie #1

Wygeneruj zbiór 100 losowych punktów w przestrzeni n-wymiarowej, po czym znajdź w nim zbiór punktów niezdominowanych. Algorytm znajdowania punktów niezdominowanych polega na porównaniu każdego punktu ze wszystkimi pozostałymi (nie dokonujemy porównania punktu z samym sobą). Jeżeli dla aktualnie sprawdzanego punktu z żadnego porównania nie wyniknie, że jest zdominowany, to znaczy, że jest niezdominowany. Kopię znalezionego punktu niezdominowanego należy zapisać w kontenerze pomocniczym. Na koniec sprawdzania kontener pomocniczy zawiera wyłącznie punkty niezdominowane.
Algorytm można zrealizować np. z pomocą dwóch kontenerów zawierających zestawy tych samych 100 punktów oraz kontenera pomocniczego, który początkowo jest pusty. Punkty z pierwszego kontenera są punktami sprawdzanymi, a punkty z drugiego – punktami z którymi dokonywane jest sprawdzenie. Do kontenera pomocniczego trafiają kopie tych punktów z kontenera pierwszego, które okazały się niezdominowane. Realizacja czynności odbywa się za pomocą dwóch pętli for – zewnętrznej (punkty z pierwszego kontenera) i wewnętrznej (punkty z drugiego kontenera).
Po zaimplementowaniu algorytmu spróbuj zaimplementować go ponownie, ale tym razem bez używania pętli for, while, repeat, natomiast stosując algorytmy STL oraz własne lub biblioteczne obiekty funkcyjne. Sprawdź, czy uzyskałeś ten sam wynik.

Zadanie #2

Wygeneruj zbiór 100 punktów losowo rozłożonych na okręgu (w przestrzeni 2-wymiarowej) o promieniu 1 (zobacz Zadania przed lab. 6: zadanie #2), po czym znajdź w nim zbiór punktów niezdominowanych i zapisz do oddzielnego kontenera. W kontenerze tym uporządkuj niezdominowane punkty rosnąco pod względem ich pierwszej współrzędnej. Wykorzystując algorytm adjacent_difference (slajdy 121 i 122, wykład 9) wygeneruj wektory łączące kolejne niezdominowane punkty (tj. wektory: od punktu 1 do 2, od 2 do 3, od 3 do 4, itd.). Następnie policz długości tych wektorów, tj. euklidesowe odległości między kolejnymi punktami i zapisz do jeszcze jednego kontenera. Na koniec policz średnią odległość między kolejnymi punktami oraz wariancję tej odległości.
Przy pisaniu kodu programu unikaj pętli for, while, repeat, a zamiast nich stosuj algorytmy STL oraz własne lub biblioteczne obiekty funkcyjne.

Hint:

Zadanie dotyczące znajdowania zbioru punktów niezdominowanych może pojawić się na lab.7. Na zajęciach można będzie wykorzystać fragmenty własnego kodu opracowanego w domu.

Zadanie #1:

Przyjmij, że A, B, C i D reprezentują punkty w przestrzeni n-wymiarowej. Punkty te są reprezentowane w programie przez wektory współrzędnych. Wektor A zawiera dla każdej współrzędnej uzyskaną niezależnie wartość losową z generatora liczb o rozkładzie jednostajnym z przedziału [-10,10]. Wektor B zawiera wartości stałe [1,..,1].

Pobierz od użytkownika liczbę wymiarów przestrzeni n, utwórz odpowiednich rozmiarów wektory, przy czym zainicjuj też odpowiednio A i B, a następnie napisz kod wykonujący kolejno następujące obliczenia:

1. D = A*B
2. C = 3*B + D
3. D = 3*(A+C)-(A*B)

gdzie operator '*’ oznacza mnożenie, przy czym kiedy argumentami są skalar i wektor, następuje przemnożenie wszystkich współrzędnych wektora przez skalar, natomiast w przypadku, kiedy argumentami są dwa wektory, jest to iloczyn Hadamarda (zobacz: https://pl.wikipedia.org/wiki/Mno%C5%BCenie_macierzy#Iloczyn_Hadamarda). Sprawdź na danych testowych, czy obliczenia wykonują się poprawnie.

Uwaga: do zaimplementowania w/w operacji nie wykorzystuj żadnych pętli (for, while, repeat), a wyłącznie algorytmy STL i obiekty funkcyjne (własne lub biblioteczne). Jeżeli to potrzebne, rozłóż operacje na pojedyncze kroki, których wynik zapamiętuj w wektorach pomocniczych.

Zadanie #2:

W celu wygenerowania punktu na powierzchni hipersfery (zobacz: https://pl.wikipedia.org/wiki/Hipersfera) z centrum w środku układu współrzędnych należy wykonać następujące kroki:

1. wygenerować wektor Z, którego każda współrzędna jest uzyskaną niezależnie wartością losową z generatora liczb o rozkładzie normalnym. Liczba współrzędnych wektora odpowiada liczbie wymiarów przestrzeni, w której definiowana jest hipersfera,
2. policzyć ||Z||, tj. długość wektora Z, a następnie podzielić każdą ze współrzędnych wektora Z przez tę długość.

Nowy wektor Z reprezentuje punkt na powierzchni hipersfery o promieniu 1 z centrum w środku układu współrzędnych.

Wygeneruj wiele takich punktów dla przestrzeni 2-wymiarowej i przedstaw je w postaci graficznej. Sprawdź, czy układają się w kształt okręgu.

Uwaga: do zaimplementowania w/w operacji nie wykorzystuj żadnych pętli (for, while, repeat), a wyłącznie algorytmy STL i obiekty funkcyjne (własne lub biblioteczne). Jeżeli to potrzebne, rozłóż operacje na pojedyncze kroki, których wynik zapamiętuj w wektorach pomocniczych.

Zadanie #1:

Napisz funkcję, która wczytuje macierz z pliku tekstowego zapisaną tak, że w kolejnych wierszach pliku są wartości komórek kolejnych wierszy macierzy rozdzielone spacjami, a następnie dokonuje jej transpozycji. Przyjmij, że wymiary wczytywanej macierzy są nieznane, ale że dane w pliku są na pewno poprawne (tj. wiersze przechowują tylko liczby, liczby liczb w wierszach są takie same, itp.). Do wczytania macierzy użyj kontenera typu <deque<deque<double>>. Funkcja zwraca transponowaną macierz w postaci wskaźnika do dynamicznie alokowanego kontenera typu vector<vector<double>>. Wypisz w oknie konsoli zawartość wynikowego kontenera i sprawdź, czy transpozycja została przeprowadzona poprawnie.

Zadanie #2:

Wczytaj słowa z kolejnych wierszy z pliku tekstowego do listy list, tj. kontenera typu list<list<string>>, tak aby kontener zawierał listę wierszy, gdzie każdy wiersz jest reprezentowany przez listę słów z tego wiersza. Posortuj rosnąco słowa z każdego wiersza wg zasady sortowania takiej jak w słowniku języka polskiego, a następnie scal posortowane listy słów do jednej listy wynikowej reprezentowanej przez inny kontener typu list<string>. Wypisz w oknie konsoli zawartość wynikowego kontenera w postaci kolumny i upewnij się, że sortowanie i scalanie się powiodło. Testy przeprowadź na pliku mistrz.txt

Zadanie #1

Wprowadzenie:

Zamieszczony poniżej do pobrania kod programu reprezentuje przykład programowania z wykorzystaniem cech charakterystycznych. W programie wykorzystywane są dwie klasy reprezentujące dwa pojęcia:

1. temperatura_wody – liczba rzeczywista reprezentująca temperaturę wody
2. kostka_do_gry – liczba całkowita reprezentująca wartość, jaka może wypaść w wyniku rzutu kostką do gry.

Dla tych klas zdefiniowano ich cechy charakterystyczne. Są nimi:

1. _jest_liczba – cecha mówiąca, czy danych obiekt reprezentuje liczbę,
2. _jest_liczba_calkowita – cecha mówiąca, czy liczba którą reprezentuje danych obiekt, jest liczbą całkowitą,
3. _nalezy_do_przedzialu – cecha mówiąca, czy liczba którą reprezentuje danych obiekt, należy do przedziału,
4. _dolna_granica_przedzialu – wartość dolnej granicy przedziału, do którego mogą należeć liczby reprezentowane przez danych obiekt,
5. _gorna_granica_przedzialu – wartość górnej granicy przedziału, do którego mogą należeć liczby reprezentowane przez danych obiekt,

Cechy charakterystyczne zostały zaimplementowane w programie. W tym celu najpierw zostały zaimplementowane dwie klasy: Bazowe_Cechy oraz Cechy: public Bazowe_Cechy tworzące pojęcie zbioru cech.

Następnie dla każdej z dwóch klas: temperatura_wody i kostka_do_gry zostały skonkretyzowane w odpowiedni sposób przypisane im klasy cech:

1. Cechy<temperatura_wody>: public Bazowe_Cechy
2. Cechy<kostka_do_gry>: public Bazowe_Cechy

Działanie programu polega na gromadzeniu danych liczbowych różnych typów w kontenerach, przy czym kontenery do walidacji wprowadzanych danych używają cech charakterystycznych. W tym celu zdefiniowana została klasa reprezentująca kontener SzablonStosu przystosowany do przechowywania dowolnych wartości, w tym obiektów typu temperatura_wody i kostka_do_gry. Metoda push tego kontenera przed umieszczeniem danej dokonuje jej walidacji posługując się informacjami z klasy Bazowe_Cechy.

Wykorzystanie kontenera zostało zademonstrowane w funkcji main. W kodzie main tworzone są trzy kontenery K1, K2 i K3, a następnie są wypełniane wartościami. Uwaga: kontener K1 jest zapełniany wartościami tak długo, póki wystarczy zasobów komputera (w trakcie wykonania programu warto uruchomić menedżer zadań i w sekcji wydajności obserwować, jak ubywa wolnej pamięci w miarę pracy programu).

Zadanie:

1. Przenieś kod do środowiska VS C++, skompiluj i uruchom.
2. Przeanalizuj kod, upewnij się, że rozumiesz rolę wszystkich pól i metod w klasach i potrafisz to wyjaśnić na zajęciach.
3. Upewnij się, że potrafisz wyjaśnić, dlaczego tyle właśnie elementów zostaje umieszczonych w każdym z trzech kontenerów (a nie więcej).
4. dodaj do kodu jeszcze jedną klasę reprezentującą pojęcie liczbowe „numer kołnierzyka koszuli” i skonkretyzuj w odpowiedni sposób odpowiadającą jej klasę cech. Następnie, jeżeli to konieczne, rozszerz kod metody push tak aby poprawnie walidował obiekty nowego typu. W funkcji main dodaj kontener K4 w którym zgromadzisz kilka obiektów nowego typu.
5. Przygotuj się do rozwijania tego kodu dla potrzeb nowych rodzajów wartości, jakie można przechowywać w tym kontenerze.

Pliki do pobrania:

1. Plik programu: ZTP-traits.cpp
2. Plik z danymi wejściowymi: qv-lab4 (po założeniu nowego projektu VC++ należy go umieścić w tym samym folderze, co plik z kodem programu).